Θίασος χωρίς τσαντίρι. Παρουσιάζει παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα.

Ακούω και βλέπω ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες και όλοι συμφωνούν στο ίδιο πράγμα.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥΘΕΝΑ.

Απορώ, απορώ και με πιάνει απελπισία για την κατάντια του Ελληνικού κράτους.
Ισορροπεί όμως η περηφάνια για τους συνέλληνες μου που όλοι μαζί κάνουμε ότι μπορούμε για την κάθε ψυχή που βρίσκεται στον δρόμο μας.
Και μη μου πείτε πάλι για μερικούς επιτήδειους με κερδοσκοπίες κλπ. αυτοί δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλους τους άλλους που αντικαθιστούν το κράτος.

Παλιά είχαμε τους ευεργέτες, τώρα έχουμε τις ΜΚΟ, το κράτος πάλι άφαντο.

Γυρίζουν σαν τα μπουλούκια κάθε φορά που θέλουν κάτι και μετά, μετά σιωπή από αυτούς, μούντζα από μας.
Μέχρι στιγμής...