Με δάκρυα στα μάτια όλοι μας παρακολουθούμε τις σκηνές στην Ειδομένη με 14 χιλιάδες περίπου ανθρώπους να ζουν σε απερίγραπτες συνθήκες.
Η ελπίδα σε κρατάει όρθιο, αλλά για πόσο αλήθεια?
Την ίδια ώρα ο ένας δήμος μετά τον άλλον, αναγκάζονται να βγάζουν ανακοινώσεις ότι δεν θα γίνει κάποιου είδους καταυλισμός στα μέρη τους , για να καθησυχάσουν τους προβληματισμένους πολίτες των δήμων τους.
Κανείς δεν θέλει, κανείς δεν δέχεται και όλοι λένε, να πάνε αλλού.
Αλλά που να πάνε? Ήμαστε σχεδόν πλήρεις με τα κονδύλια που έχουν διατεθεί να μην έχουν απορροφηθεί ακόμα.
Να ανοίξουμε τα σπίτια μας, να φιλοξενήσουμε οικογένειες, παιδιά, αλλά για πόσο?
Είναι μια κατάσταση που θυμίζει δύνη που παρασέρνει στον στροβιλισμό της όλους μας.
Ο Τούρκος υπουργός για τα Ευρωπαϊκά θέματα δηλώνει ότι δεν πρόκειται να δεχτεί πρόσφυγες και μετανάστες πίσω όσους έχουν ήδη φύγει πριν την συμφωνία .
Ο κ.Ντόναλτ Τουσκ, λέει ότι το κλείσιμο των συνόρων είναι συνολική απόφαση ενώ οι Έλληνες αρνούντε ότι έδωσαν ποτέ συναίνεση. Όμως ο Τσίπρας μας έχει συνηθίσει στα ψέμματα, και τον έχω ικανό να το είπε εκεί, για να το ξε πει εδώ. Θα δούμε στο μέλλον το τι τελικά έχει γίνει, μιας και τα έγγραφα έχουν και υπογραφές που κάποτε βγαίνουν στο φως.
Με λίγα λόγια, αυτό που βλέπω για το μέλλον, είναι ότι θα μείνουν εδώ, ακόμα και αν δεν θέλουν πάνω από 200000 χιλιάδες άτομα, θέλουν δεν θέλουν , και μεις πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε την χώρα μας με όλους αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Η ζωή φέρνει πολλά, και η στωϊκότητα πρέπει να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μας.
Να μην ξεχνάμε ότι πολύ μικρότερες χώρες, και σε πολύ δύσκολη θέση όπως η Ιορδανία, ο Λϊβανος κλπ, έχουν εκατομμύρια πρόσφυγες στα εδάφη τους.
Έχουμε και μεις το μερίδιο μας αλλά για άλλη μια φορά νομίζω ότι ήμαστε πολύ μικροί , ανέτοιμοι και λίγο ανέντιμοι σε πολλά θέματα, όπως πάρα πολύ μακριά από την αντιμετώπιση συνολικά και σε βάθος των προβλημάτων που μας ταλανίζουν.
Η ελπίδα σε κρατάει όρθιο, αλλά για πόσο αλήθεια?
Την ίδια ώρα ο ένας δήμος μετά τον άλλον, αναγκάζονται να βγάζουν ανακοινώσεις ότι δεν θα γίνει κάποιου είδους καταυλισμός στα μέρη τους , για να καθησυχάσουν τους προβληματισμένους πολίτες των δήμων τους.
Κανείς δεν θέλει, κανείς δεν δέχεται και όλοι λένε, να πάνε αλλού.
Αλλά που να πάνε? Ήμαστε σχεδόν πλήρεις με τα κονδύλια που έχουν διατεθεί να μην έχουν απορροφηθεί ακόμα.
Να ανοίξουμε τα σπίτια μας, να φιλοξενήσουμε οικογένειες, παιδιά, αλλά για πόσο?
Είναι μια κατάσταση που θυμίζει δύνη που παρασέρνει στον στροβιλισμό της όλους μας.
Ο Τούρκος υπουργός για τα Ευρωπαϊκά θέματα δηλώνει ότι δεν πρόκειται να δεχτεί πρόσφυγες και μετανάστες πίσω όσους έχουν ήδη φύγει πριν την συμφωνία .
Ο κ.Ντόναλτ Τουσκ, λέει ότι το κλείσιμο των συνόρων είναι συνολική απόφαση ενώ οι Έλληνες αρνούντε ότι έδωσαν ποτέ συναίνεση. Όμως ο Τσίπρας μας έχει συνηθίσει στα ψέμματα, και τον έχω ικανό να το είπε εκεί, για να το ξε πει εδώ. Θα δούμε στο μέλλον το τι τελικά έχει γίνει, μιας και τα έγγραφα έχουν και υπογραφές που κάποτε βγαίνουν στο φως.
Με λίγα λόγια, αυτό που βλέπω για το μέλλον, είναι ότι θα μείνουν εδώ, ακόμα και αν δεν θέλουν πάνω από 200000 χιλιάδες άτομα, θέλουν δεν θέλουν , και μεις πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε την χώρα μας με όλους αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Η ζωή φέρνει πολλά, και η στωϊκότητα πρέπει να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μας.
Να μην ξεχνάμε ότι πολύ μικρότερες χώρες, και σε πολύ δύσκολη θέση όπως η Ιορδανία, ο Λϊβανος κλπ, έχουν εκατομμύρια πρόσφυγες στα εδάφη τους.
Έχουμε και μεις το μερίδιο μας αλλά για άλλη μια φορά νομίζω ότι ήμαστε πολύ μικροί , ανέτοιμοι και λίγο ανέντιμοι σε πολλά θέματα, όπως πάρα πολύ μακριά από την αντιμετώπιση συνολικά και σε βάθος των προβλημάτων που μας ταλανίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου