29 Νοεμβρίου 2015 ,γενικές εντυπώσεις και συναισθήματα.

Σήμερα είναι  29 Νοεμβρίου 2015.

Το σημερινό σκηνικό.

Η συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων που έγινε χθες ήταν ένα άλλο μεγάλο φιάσκο, ο Πούτιν φαντάζεται ότι είναι τσάρος και ο Ερντογάν θέλει να γίνει σουλτάνος.

Είναι μόλις λίγες μέρες μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από την Τουρκία στα σύνορα με την Συρία και τον φόνο του πιλότου από μέλος των γκρίζων Λύκων.

Ο Πούτιν κάθε μέρα ανακοινώνει και ένα ακόμα μέτρο εναντίον της Τουρκίας και όλοι φοβόμαστε για το χειρότερο που δεν είναι άλλο από μια πολεμική σύρραξη.

Τα σενάρια για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο φουντώνουν, οι προφητείες του Παϊσιου έχουν γίνει το μεγάλο χιτ των ημερών, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που φαντάζονται την Κωσταντινούπολη Ελληνική ξανά, με το ΞΑΝΑ, να χωράει τόμους ανάλυσης για το αν ποτέ ήταν.

Έχω την εντύπωση ότι αυτή η συγκεκριμένη μέρα με την διάσκεψη των μεγάλων της Δύσης για το προσφυγικό , είναι μια ημερομηνία σταθμός για τις επόμενες εξελίξεις, εξελίξεις που δεν προμηνύουν τίποτα καλό.

Εμείς οι απλοί άνθρωποι αισθανόμαστε παγιδευμένοι σε έναν ατέλειωτο βάλτο που τον προχωράμε με δυσκολία τόσα χρόνια αλλά δεν βλέπουμε το τέλος του πουθενά.

Δεχόμαστε έναν ανελέητο ψυχολογικό πόλεμο καθημερινά, όχι μόνο γιατί μας ζητάνε να πληρώνουμε όλο και περισσότερους φόρους ενώ μειώνεται καθημερινά η κάθε εισφορά και στερεύει ο κάθε πόρος, αλλά και γιατί τα σύνορα μας έχουν σχεδόν καταργηθεί με τα καραβάνια των προσφύγων να υποφέρουν για μια θέση στον χλωμό ήλιο της βόρειας Ευρώπης, χωρίς να θέλουν να ρίξουν ούτε μια ματιά στον φωτεινό ουρανό μας.

Αυτές τις μέρες, τα Σκόπια έχουν κλείσει τα σύνορα τους σε όλους όσους δεν έρχονται από την Συρία το Αφγανιστάν και το Ιράκ, δημιουργώντας ανείπωτες τραγωδίες απελπισίας μπροστά στον φράχτη που έχουν στήσει.

Οι μετανάστες δεν δέχονται να αποχωρήσουν και εξαντλούν την τελευταία ρανίδα ζωής και ελπίδας στην προσπάθεια να περάσουν τους στρατιώτες, τους φράχτες, τους αδιάβατους δρόμους, μέχρι να βρεθούν σε κάποιο σημείο που ίσως κάποιος τους περιμένει, που ίσως το έχουν ταυτίσει με το μέλλον της ίδιας τους της ύπαρξης.

Η επίθεση στο Παρίσι από τους Τζιχαντιστές, ήταν το σημείο μηδέν για τους Ευρωπαίους για να αρχίσουν την ανάγνωση των πεπραγμένων τους και των συνεπειών τους από την αρχή, και μέσα σε αυτήν την ανάγνωση ίσως ξεμείνουν χιλιάδες ψυχές στην χώρα, απέλπιδες και έωλες, εγκλωβισμένες σε άλλα τείχη από κείνα που δραπέτευσαν.

Είμαι και γω ένας απλός άνθρωπος, η κυρία της διπλανής πόρτας, που λυπάται για όλη αυτή την δυστυχία και σφίγγεται η καρδιά της για όλους αυτούς τους ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα νιώθει τυχερή που δεν την αγγίζει άμεσα .

Είναι η μοίρα μάλλον των απλών συνηθισμένων ανθρώπων να παίζει η ψυχολογία τους πινγκ πόνγκ ανάμεσα στον φόβο και την ευγνωμοσύνη, ανάμεσα στην χαρά και την θλίψη σε ένα τραπέζι ανησυχίας και διαιτητή τους εκφωνητές των δελτίων ειδήσεων.

Κάποτε είχα διαβάσει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι αντιγραφή του σύμπαντος και υπήρχε μια απεικόνιση του εγκεφάλου που το αποδείκνυε.

Είχα μείνει άναυδη με δέος να παρακολουθώ το πώς αναπτύσσεται και το πώς λειτουργεί έχοντας την αίσθηση επιτέλους ότι είχα καταλάβει το τι εννοούσε ο παπάς όταν έλεγε ότι ο Θεός μας έπλασε κατ΄ εικόνα και κατ΄ ομοίωση  του..

Από τότε όμως έχουν περάσει πολλά χρόνια και τώρα το μυαλό μου το αισθάνομαι σαν μια σούπα που την ανακατεύω, και την ξανά ανακατεύω για να βρω κάτι νόστιμο και θρεπτικό αλλά αντί για αυτό πετυχαίνω θραύσματα από βλήματα, φωτογραφίες που στάζουν αίμα και ανθρώπινες μορφές που δεν νομίζω ότι ο εγκέφαλος τους μοιάζει ούτε με το σύμπαν όπως έλεγε ο επιστήμονας, ούτε με σούπα που μοιάζει το δικό μου. Ίσως κάποτε η επιστήμη μπορέσει να κάνει μια προσομοίωση στο μυαλό των φανατικών και ίσως να μην αργήσει με τόσους που τριγυρίζουν στον πλανήτη τελευταία.

Από το μακρινό 2008, έχουμε περάσει τον παθό μας τον τάραχο, και ελπίζαμε σε κάτι καλύτερο που δεν ήρθε μέχρι και σήμερα.