Τα Χριστούγεννα φέτος μας βρίσκουν σε μια κατάσταση εκβιαζόμενης χαράς και οι ευχές για παντού αγάπη στον κόσμο, μοιάζουν περισσότερο σαν ειρωνικό σχόλιο παρά σαν μια ευχή από καρδιάς.
Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι, δεν είναι μόνο η απίστευτη αγριότητα που βλέπουμε καθημερινά, είναι και η έρπουσα δυσπιστία και άρνηση να δούμε το καλό , όταν αυτό υπάρχει, και μια διάθεση όχι μόνο αμφισβήτησης, αλλά βαθιάς εμπάθειας σε ότι στηρίζει αυτό που λέμε, ήθος, σχέσεις, συμπεριφορά, και σκέψη.
Με άλλα λόγια, δεν ξέρεις τι να πεις γιατί φοβάσαι με αυτά που θα ακούσεις.
Ξαφνικά ο κόσμος παρουσιάζεται μπροστά μας άλλος.
Παραδείγματος χάριν, οι δημόσιες εκφράσεις αγάπης .
Η Ευπρέπεια δεν επιτρέπει να αποκαλύπτουμε το βάθος η τον βαθμό της σχέσης μας δημοσίως με εκδηλωτικές χειρονομίες.
Για να βεβαιωθείτε , ρωτήστε έναν έφηβο αν θέλει να τον φιλά η μαμά του στην πόρτα του σχολείου. Θα δείτε ότι πράγματι από τα παιδιά μαθαίνουμε το σωστό, και ότι το ιδιωτικό δεν είναι πρέπον να είναι δημόσιο.
Όμως στα έδρανα της βουλής επί της ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης , τα φιλιά και οι αγκαλιές ήταν κάτι πάρα πάνω από αρκετές.
Όμως, δεν είπε κανείς ότι αυτό δεν είναι κάτι το απρεπές.
Ίσως από τον φόβο να μην τους πούνε οπισθοδρομικούς η αρνητές του συμφώνου.
Όμως τι σχέση έχει το ένα με το άλλο?
Κατά την γνώμη μου καμιά.
Η Εκκλησία από την άλλη, αμήχανα και σπασμωδικά, παρακολουθεί τις εξελίξεις, χωρίς να παίρνει μια στοιχειοθετημένη και πολιτισμένη θέση.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την ανάγκη της τάξης στις τάξεις των ανθρώπων, για τις επιπτώσεις στην κοινωνία και από τις βίαια ξεριζωμένες ηθικές αξίες που θα μπορούσαν να αναφερθούν με έναν ορθολογικό λόγο πέρα από το απειλούν για αφορισμούς που στο κάτω κάτω, γιατί να πτοηθούν οι ενδιαφερόμενοι αν δεν πιστεύουν?
Γενικά δεν υπάρχει επίπεδο πουθενά. Ο κάθε λόγος εύκολα κυλά σε ανόητα και ρηχά επιχειρήματα και ο μέσος άνθρωπος σαν και μένα, και ίσως σαν και σένα, δεν βλέπει ότι μπορεί να ακουμπήσει κάπου και να νιώσει μια ασφάλεια τουλάχιστον σε ηθικό επίπεδο, μιας και το οικονομικό πάει από το κακό στο χειρότερο.
Μόλις διάβασα ότι η εκκλησία σκέφτεται να αφορίσει τον δήμαρχο Πάτρας για το θέμα της καύσης των νεκρών.
Με τα νέα νομοσχέδια που προωθούν μια κοινωνία για όλους βασισμένη στις ανάγκες όλων των μελών του πληθυσμού, η εκκλησία μοιάζει σαν βαρίδι, και όχι σαν πνευματικός φάρος.
Τι κρίμα αλήθεια. Τι κρίμα.
Το ποίμνιο δεν κρατιέται με απειλές βρισιές και απαγορεύσεις, παρά με το καλό παράδειγμα, την ανωτερότητα του ήθους των πατέρων και την προώθηση των νοημάτων της πίστης.
Πόσο δύσκολο όμως είναι αυτό, όταν οι περισσότεροι ιερείς είναι χαμηλού και κατωτάτου μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου σε σχέση με το ποίμνιο?
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν φτάνει μόνο μια αόριστη αγάπη για να φωτίσει τις ψυχές των ανθρώπων, παρά, μια αγάπη με λόγο που θα μπορούσε να ανάψει ξανά τον δαυλό της πίστης και θα δώσει ένα νόημα σε αυτούς τους καιρούς που θα ενώσει τους ανθρώπους.
Η πίστη, όπως και πολλές αρχές στην ζωή μας, είναι για πολλούς ανθρώπους, θέμα επιλογής.
Δηλαδή, επιλέγουμε να πιστεύουμε γιατί έχουμε δει ότι οι αρχές η ιστορία και η παράδοση μας, είναι ένα οχυρό απέναντι στο ορυμαγδό πληροφοριών και μηνυμάτων από παντού στον κόσμο.
Για να αντέξουμε όμως να τα υπερασπιζόμαστε χρειαζόμαστε και λίγη βοήθεια από τους αρμόδιους.
Ας πούμε λοιπόν Καλά Χριστούγεννα και το μήνυμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, για κάθε άνθρωπο, να φτάσει στις καρδιές, όλων των ανθρώπων.
Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι, δεν είναι μόνο η απίστευτη αγριότητα που βλέπουμε καθημερινά, είναι και η έρπουσα δυσπιστία και άρνηση να δούμε το καλό , όταν αυτό υπάρχει, και μια διάθεση όχι μόνο αμφισβήτησης, αλλά βαθιάς εμπάθειας σε ότι στηρίζει αυτό που λέμε, ήθος, σχέσεις, συμπεριφορά, και σκέψη.
Με άλλα λόγια, δεν ξέρεις τι να πεις γιατί φοβάσαι με αυτά που θα ακούσεις.
Ξαφνικά ο κόσμος παρουσιάζεται μπροστά μας άλλος.
Παραδείγματος χάριν, οι δημόσιες εκφράσεις αγάπης .
Η Ευπρέπεια δεν επιτρέπει να αποκαλύπτουμε το βάθος η τον βαθμό της σχέσης μας δημοσίως με εκδηλωτικές χειρονομίες.
Για να βεβαιωθείτε , ρωτήστε έναν έφηβο αν θέλει να τον φιλά η μαμά του στην πόρτα του σχολείου. Θα δείτε ότι πράγματι από τα παιδιά μαθαίνουμε το σωστό, και ότι το ιδιωτικό δεν είναι πρέπον να είναι δημόσιο.
Όμως στα έδρανα της βουλής επί της ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης , τα φιλιά και οι αγκαλιές ήταν κάτι πάρα πάνω από αρκετές.
Όμως, δεν είπε κανείς ότι αυτό δεν είναι κάτι το απρεπές.
Ίσως από τον φόβο να μην τους πούνε οπισθοδρομικούς η αρνητές του συμφώνου.
Όμως τι σχέση έχει το ένα με το άλλο?
Κατά την γνώμη μου καμιά.
Η Εκκλησία από την άλλη, αμήχανα και σπασμωδικά, παρακολουθεί τις εξελίξεις, χωρίς να παίρνει μια στοιχειοθετημένη και πολιτισμένη θέση.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την ανάγκη της τάξης στις τάξεις των ανθρώπων, για τις επιπτώσεις στην κοινωνία και από τις βίαια ξεριζωμένες ηθικές αξίες που θα μπορούσαν να αναφερθούν με έναν ορθολογικό λόγο πέρα από το απειλούν για αφορισμούς που στο κάτω κάτω, γιατί να πτοηθούν οι ενδιαφερόμενοι αν δεν πιστεύουν?
Γενικά δεν υπάρχει επίπεδο πουθενά. Ο κάθε λόγος εύκολα κυλά σε ανόητα και ρηχά επιχειρήματα και ο μέσος άνθρωπος σαν και μένα, και ίσως σαν και σένα, δεν βλέπει ότι μπορεί να ακουμπήσει κάπου και να νιώσει μια ασφάλεια τουλάχιστον σε ηθικό επίπεδο, μιας και το οικονομικό πάει από το κακό στο χειρότερο.
Μόλις διάβασα ότι η εκκλησία σκέφτεται να αφορίσει τον δήμαρχο Πάτρας για το θέμα της καύσης των νεκρών.
Με τα νέα νομοσχέδια που προωθούν μια κοινωνία για όλους βασισμένη στις ανάγκες όλων των μελών του πληθυσμού, η εκκλησία μοιάζει σαν βαρίδι, και όχι σαν πνευματικός φάρος.
Τι κρίμα αλήθεια. Τι κρίμα.
Το ποίμνιο δεν κρατιέται με απειλές βρισιές και απαγορεύσεις, παρά με το καλό παράδειγμα, την ανωτερότητα του ήθους των πατέρων και την προώθηση των νοημάτων της πίστης.
Πόσο δύσκολο όμως είναι αυτό, όταν οι περισσότεροι ιερείς είναι χαμηλού και κατωτάτου μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου σε σχέση με το ποίμνιο?
Τα φετινά Χριστούγεννα δεν φτάνει μόνο μια αόριστη αγάπη για να φωτίσει τις ψυχές των ανθρώπων, παρά, μια αγάπη με λόγο που θα μπορούσε να ανάψει ξανά τον δαυλό της πίστης και θα δώσει ένα νόημα σε αυτούς τους καιρούς που θα ενώσει τους ανθρώπους.
Η πίστη, όπως και πολλές αρχές στην ζωή μας, είναι για πολλούς ανθρώπους, θέμα επιλογής.
Δηλαδή, επιλέγουμε να πιστεύουμε γιατί έχουμε δει ότι οι αρχές η ιστορία και η παράδοση μας, είναι ένα οχυρό απέναντι στο ορυμαγδό πληροφοριών και μηνυμάτων από παντού στον κόσμο.
Για να αντέξουμε όμως να τα υπερασπιζόμαστε χρειαζόμαστε και λίγη βοήθεια από τους αρμόδιους.
Ας πούμε λοιπόν Καλά Χριστούγεννα και το μήνυμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, για κάθε άνθρωπο, να φτάσει στις καρδιές, όλων των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου